Zdecydowana większość dostępnych na naszym rynku produktów spożywczych ma w swoim składzie substancje dodatkowe, oznaczane symbolem E i numerem indentyfikacyjnym wg systemu międzynarodowego INS (International Numbering System).
Co powienieneś wiedzieć o sztucznych słodzikach, barwnikach i polepszaczach? Co kryje w sobie E?
Każda z substancji dodatkowych, aby być dopuszczona do produkcji żywności, musi posiadać pozytywną opinię Komitetu Ekspertów FAO/WHO ds. Żywności, a w Unii Europejskiej - Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Instytucje te poddają substancje ocenie pod względem ryzyka dla zdrowia konsumenta, wynikającego z ich spożycia. Obecnie zasady użycia substancji dodatkowych (tj. dawki, kategorie produktów, do których można je dodawać) określone są w obligatoryjnym dla wszystkich Państw UE rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r.
Substancje dodatkowe, czyli co?
W powszechnej świadomości konsumentów określenie "substancje dodatkowe" jest synonimem przede wszystkim konserwantów, co nie do końca odpowiada stanowi faktycznemu. Substancje dodatkowe dzieli się na 26 kategorii, z czego dla przykładu można wymienić: barwniki, substancje słodzące, wzmacniacze smaku, stabilizatory, substancje konserwujące, polepszacze.
Szkodzą zdrowiu?
Kolejnym mitem powielanym przez konsumentów jest to, że dodatki do żywności są substancjami wytworzonymi w sposób sztuczny, ergo nie są one bezpieczne dla zdrowia. Tymczasem, wiele z substancji dodatkowych stosowanych przez przemysł spożywczy występuje w naturze np. kwas benzoesowy zawarty w malinach, śliwkach czy borówkach.
Zgodnie z rozporządzeniami unijnymi, producenci żywności muszą oznaczyć użycie substancji dodatkowych poprzez podanie symbolu E wraz z odpowiednim numerem indentyfikacyjnym oraz podanie funkcji technologicznej, którą dana substancja pełni w środku spożywczym.
Substancje słodzące - co powinieneś o nich wiedzieć?
Duże znaczenie w produkcji żywności "light", czy żywności o obniżonej wartości energetycznej lub bez cukru sprawują substancje słodzące. Wśród najbardziej znanych znajdują się:
1. Intensywne substancje słodzące (m.in.: acesulfam K E 950, aspartam E 951, sukraloza E 955). Ich słodkość wielokrotnie przewyższa siłę słodzącą sacharozy. Dlatego też, substancje te stosowane są w bardzo małych ilościach, tak więc nie mają wpływu na wartość energetyczną produktu.
Należy pamiętać, że produkty zawierające aspartam (E 951) lub sól aspartamu i acesulfamu (E 962) nie mogą być spożywane przez osoby chore na fenyloketonurię. Stąd też producenci są zobligowani przez prawo unijne do umieszczania stosownych informacji na opakowaniach.
2. Poliole (m.in: sorbitol E 420, ksylitol E 967) to substancje charakteryzujące się niższym poziomem słodkości niż sacharoza przy niższej wartości energetycznej. Nadmierne spożycie produktów zawierających poliole może powodować zakłócenia perystaltyki. Na etykietach produktów zawierających poliole w stopniu przekraczającym 10% musi być zamieszczona adnotacja, że spożycie tych produktów w nadmiernych ilościach może mieć efekt przeczyszczający.
Produkty, do których zastosowano substancje słodzące muszą być oznakowane, że produkt zawiera substancje słodzące. W przypadku dodatku zarówno cukru, jak i substancji słodzących - taka informacja musi znajdować się na etykiecie produktu.
Barwniki - aby produkt pięknie się prezentował
Aby produkt spożywczy miał bardziej atrakcyjny wygląd, do produkcji często wykorzystuje się barwniki. Mogą się one znaleźć w produktach takich jak: wyroby cukiernicze, wyroby ciastkarskie, pieczywo cukiernicze, desery, lody, napoje bezalkoholowe. Na etykietach produktów, które zawierają następujące barwniki: żółcień pomarańczową (E 110), żółcień chinolinową (E 104), azorubinę (E 122), czerwień Allura (E 129), tartrazynę (E 102), czerwień koszenilową (E 124) pojawia się dodatkowa informacja o możliwym szkodliwym wpływie tych barwników na aktywność i skupienie uwagi u dzieci.
Zabijają drobnoustroje, ale nie należy ich spożywać w nadmiarze
Warto zauważyć, że niekiedy użycie substancji dodatkowych do produktu spożywczego jest koniecznością, aby móc zapewnić odpowiednią jakość i bezpieczeństwo wyrobu. Przykładem są wędliny peklowane, do produkcji których wykorzystuje się azotyny (E 249-E 250), które skutecznie hamują drobnoustroje odpowiadające za powstawanie toksycznego jadu kiełbasianego. Należy jednak pamiętać, że nadmierne spożywanie produktów zawierających substancje dodatkowe może wiązać się z potencjalnym ryzykiem dla zdrowia. Dlatego wskazane jest stosowanie urozmaiconej diety, wybieranie żywności jak najmniej przetworzonej, przestrzeganie zasad dobrego żywienia, a przy wyborze produktów spożywczych - kierowanie się informacjami umieszczonymi na etykietach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz